|
درباره‌ی ِ نادرستی‌ی
ِ انتساب
ِ بیتی
ایرانْ‌ستیزانه و
اهانتْ‌آمیز به فردوسی
استاد جلیل دوستخواه
جمله‌ی ِ "عجم زنده كردم بدین پارسی"
نیمه‌ی ِ دوم بیتی بسیار مشهور (" بسی
رنجْبُردم در این سال سی/ ...") و زبانْ‌زد ِ
خاصّ و عام است. این بیت، در هیچ یك از
دستْ‌نوشتْ‌های كهن ِ شاهنامه، در متن ِ
بُنیادین نیامده و تنها در زُمره‌ی ِ بیت‌های نسبت
داده به فردوسی
در "هَجونامه"ی ِ برساخته به نام ِ او
دیده‌می‌شود. كلیدْواژه‌ی ِ معنا شناختی‌ی ِ این
بیت، واژه‌ی ِ "عجم" است كه در
"فرهنگ ِ وُلف"، تنها چهار
كارْبُرد از آن در سراسر ِ شاهنامه، به ثبت
رسیده‌است: یكی در "گشتاسپْ‌نامه‌ی دقیقی" (مُل، ج
٤، ص ٢١٤، ب ٨١٠ = مسكو، ج ٦، ص ١٢٠، ب ٧٩٥ =
خالقی‌مطلق، دفتر٥، ص ١٥٠، ب ٨٠١)، دیگری در ب ٣٤
از ٤٥ بیت ِ "ستایشْ نامه‌ی ِ محمود" در آغاز ِ
"روایت ِ پادشاهی‌ی ِ اشكانیان" (مُل، ج ٥، ص ١٣٥،
ب ٣٠ = مسكو، ج ٧، ص ١١٤، ب ٣٤ = خالقی‌مطلق، دفتر
٦، ص ١٣٧، ب ٥٢)، سومین ِ آنها در پایان ِ "روایت
ِ پادشاهی‌ی ِ یزدگرد ِ سوم " (مُل، ج ٧، ص ٢٥٢، ب
٩٠٧ = مسكو، ج ٩، ص ٣٨٢، ب ٨٦٠ = خالقی‌مطلق،
دفتر٨ ، ص ٤٨٧، ب ٨٩٢) و سرانجام، چهارمین مورد در
بیت ِ آمده در "هَجونامه"ی آنچنانی كه پیشتر، بدان
اشاره‌رفت.
چُنان كه می‌بینیم، یك مورد از این بَسْ‌آمَدهای
چهارگانه‌ی ِ واژه‌ی ِ "عجم" – كه
وُلف بدان‌ها اشاره‌می‌كند – در میان ِ
بیت‌های ِ سروده‌ی ِ
دقیقی و
افزوده بر شاهنامه است كه حساب ِ
سراینده‌اش را باید از
فردوسی
جداشمرد و مورد ِ دیگر در "هجونامه" جای‌دارد – كه
همه‌ی ِ شاهنامه‌شناسان ِ رَوِشْ‌مَند ِ این
روزگار در ساختگی و افزوده بودن ِ آن،
همْ‌داستانند – و تنها دو كاربُرد ِ آن در سرآغاز
ِ "روایت ِ پادشاهی‌ی ِ اشكانیان" و پایان ِ
"روایت ِ پادشاهی‌ی ِ یزدگرد ِ سوم "، سروده‌ی
ِ فردوسی
است و این هر دو نه در ساختار ِ
متن ِ بُنیادین شاهنامه؛
بلكه در میان بیت‌هایی جای‌دارد كه
استاد ِ توس،
آگاهانه و به خواست ِ پاسْ‌داشتن ِ حماسه‌ی ِ
بزرگش از گزند ِ
محمود ِ فرهنگْ‌ستیز و كارگزارانش –
ناگزیر و بااكراه – بر متن ِ اثر ِ خویش
افزوده‌است و بایستگی‌های ِ سخنْ‌گفتن با و یا
درباره‌ی ِ كسی همچون
محمود، "یمین" ِ (دست ِ راست ِ) دولت ِ خلیفه‌ی ِ ایرانْ‌ستیز ِ
بغداد را نیز می شناسیم. پس، هرگاه گفته‌شود كه
دُشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم" در متن ِ
شاهنامه‌ی ِ فردوسی
هیچ كاربُِردی ندارد، گزافه‌گویی نیست. ١
* * *
چُنین می‌نماید كه واژه‌ی ِ "عجم" به دلیل ِ بار ِ
منفی و مفهوم ِ اهانتْ‌بار و ریشخندْآمیزی كه در
اصل داشته (گنگ، لال) – و عرب‌ها آن را در اشاره
به ایرانیان و دیگرْ قوم‌هایی كه نمی‌توانستند
واژه‌های عربی را مانند خود ِ آنان بر زبان آورند
– به كار می‌بردند، در ناهمْ‌خوانی‌ی ِ آشكار با
دیدگاه ِ فرهیخته‌ی ایرانی‌ی ِ
فردوسی بوده
و نمی‌توانسته‌است در واژگان ِ شاهنامه‌ی ِ
او جایی داشته‌باشد و تنها در سده‌های پس از او –
كه بار ِ وَهنْ‌آمیز ِ این دُشنامْ‌واژه
فراموش‌شده‌بوده – بیت ِ "بسی رنج‌بُردم ..." با
دربرگیری‌ی ِ این واژه به
فردوسی
نسبتْ‌داده شده است و از آن زمان تاكنون بسیاری
از كسان، آن را اصیل شمرده و حتا مایه‌ی ِ فخر
شمرده و در هر یادكردی از
فردوسی و
شاهنامه، آن را با آب و تاب ِ تمام و
هیجانْ‌زدگی، بر زبان آورده یا بر قلم رانده و
نادانسته، نكوهش را به جای ِ ستایش برای ِ ملت و
تاریخ و فرهنگ خود، پذیرفته‌اند!
سازنده‌ی ِ این بیت، سخن ِ راستین ِ شاعر را در
پیش ِ چشم داشته كه گفته‌است: "من این نامه
فرّخْگرفتم به فال/ بسی رنجْبُردم به بسیار
سال". آن‌گاه در حال و هوای ِ ذهنی‌ی ِ خود و
بیگانه با نگرش ِ فرهیخته‌ی ِ ایرانی‌ی ِ
حماسه‌سرای بزرگ و سرافراز، چنین سخن ِ
خوارْانگارانه و كوچكْ‌شمارانه‌ای را پرداخته و –
با این خامْ‌اندیشی كه اشاره به "رنجْ‌بُرداری‌ی ِ
سی‌ساله"ی ِ شاعر می‌تواند پرده‌ی ِ پوشاننده‌ی ِ
دشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم" باشد – همانند ِ وصله‌ی ِ
ناهمْ‌رنگی بر جامه‌ی ِ زرْبفت و گرانْ‌بهای ِ
گفتار ِ گوهرین ِ خداوندگار ِ زبان فارسی‌ی ِ
دَری، پیوند زده است.
گفتنی‌ست كه در روزگار ِ ما، دانشمند ِ بزرگ ِ
ایرانْ‌شناس و شاهنامه‌پژوه ِ آلمانی
فریتز وُلف،
با هوشْ‌مندی و آگاهی‌ی تمام، بیت ِ راستین
فردوسی "من
این نامه فرّخْگرفتم به فال/ بسی رنجْبُردم به
بسیار سال" را پیشانه نوشت ِ اثر ِ ماندگار و
ارزشْ‌مند ِ خود،
فرهنگ ِ واژگان ِ
شاهنامه كرده‌است.
* * *
می‌دانیم كه دو سده پس از خاموشی‌ی ِ استاد ِ توس،
چكامه‌سرای نامدار،
جمال‌الدّین عبدالرّزّاق اصفهانی، در
یكی از سروده‌هایش گفته‌است: "هنوز گویندگان
هستند اندر عجم / كه قوّه‌ی ِ ناطقه، مَدَد ازیشان
بَرَد!" یعنی، از یك سو دشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم"
را به منزله‌ی ِ عنوانی برای نامیدن ِ قوم و مردم
ِ خود پذیرفته و از سوی ِ دیگر، خواسته است در
صدد ِ جبران ِ آن اهانت ِ تاریخی به ایرانیان
برآید و سر ِ آزادگی و غرور برافرازد كه ملّت ِ او
"گنگ" نیستند و "گوینده"اند و همین به ناسزا
"گنگْ‌خواندگان" چنان "گویندگان"ی را در دامان ِ
خویش می‌پرورند كه هنوز هم "قوّه‌ی ِ ناطقه" از
ایشان "مَدَدمی‌بَرَد".
* * *
امّا امروز در روی‌كرد و برخورد با گذشته‌ی ِ
نابه‌سامان ِ تاریخی‌مان و آن همه ناروا كه
ایران‌ْْستیزان ِ بیگانه و "خودی" (؟!) بر ما
رواداشته‌اند، دیگر جای ِ كوتاه‌آمدن و سازشْ‌كاری
و سخن در پرده گفتن و پیروی ی چشمْ بسته از
رهْ‌نمود ِ فریبنده و گمْراه‌كننده‌ی ِ "رَه
چُنان رَو كه رَهْ‌رََوان رفتند!" نیست. هنگام
ِ آن رسیده‌است كه همه‌ی ِ گذشته‌ی ِ تاریخی و
فرهنگی‌مان را آشكارا و بی‌پروا به كارگاه ِ نقدی
فرهیخته ببریم و از "چراگفتن" و "شكْ وَرزیدن" و
"بازْاندیشیدن" در هیچ اصل و باوری، پروا و پرهیزی
نداشته‌باشیم.
* * *
در مورد ِ درونْ‌مایه‌ی ِ این یادداشت، از "عام"
توقعی نیست كه بداند این بیت با همه‌ی
بلندْآوازگی و نمود ِ فریبنده و كاربُرد ِ
گسترده‌اش، سروده‌ی ِ
فردوسی نیست
و دشنامْ‌واژه‌ی ِ "عجم" جایی در واژگان ِ متن ِ
شاهنامه ندارد. امّا "خاصّ" چرا بی هیچ
پشتوانه‌ی ِ دستْ‌نوشت‌ْشناختی و بدون ِ ژرفْ‌نگری
در درونْ‌مایه‌ی ِ ایرانْ‌ستیزانه و اهانتْ آمیز
ِ آن، انتسابش به
استاد ِ توس را پذیرفته و در همه جا به
منزله‌ی ِ سخنی افتخارْآمیز و غرورْانگیز می‌خواند
و می‌نویسد تا جایی كه در یك نشست ِ
شاهنامه‌پژوهی‌ی ِ ویژه‌ی ِ گْرامی‌داشت ِ شاعر
نیز، آن را عنوان ِ یك سخنْ‌رانی قرارمی‌دهد؟ دیگر
چه بگویم؟ "در خانه اگر كس است، یك حرف بس است!"
در همین زمینه:
آگاهی‌یافتم كه درس ِ بیست
و دوم از كتاب ِ فارسی‌ی ِ سال ِ دوم ِ دبستان (صص
١٥٨- ١٦٠)
را ویژه‌ی
ِ شناساندن ِ فردوسی
و
شاهنامه به
نوآموزان كرده‌اند.
متن ِ این درس، به شیوه‌ای
ابتكاری در شكل ِ
گزارش ِ سفری به
توس و
دیداری از بنای ِ یادمان ِ شاعر ِ ملّی‌مان
از زبان ِ یك كودك و با
دستْ‌نوشت ِ او تهیه شده و سادگی و روانی‌ی ِ
نگارش ِ آن، به
خوبی درخور ِ دریافت ِ خوانندگان ِ آن (گروه ِ
سِنّی‌ی ِ هفتْ سالگان) است. امّا
در این متن – كه باید آن را سنگ ِ بنای ِ آگاهی‌ی
ِ نوباوگان از چیستی‌ی ِ
حماسه‌ی ِ ملّی
شمرد – سنگی كجْ‌نهاده، سختْ چشمْ‌آزار است.
از دو بیتی كه به منزله‌ی
ِ نمونه‌ی ِ سخن ِ
استاد ِ توس
در پایان ِ این درس
آورده‌اند، یكی ("
بسی
رنجْبُردم درین سال سی/ عجم زنده‌كردم بدین پارسی")
–
با همه بلندْآوازگی و
جاافتادگی‌اش در ذهن و
زبان و نوشتار ِ خاصّ و عام – سروده‌ی ِ
فردوسی نیست و
از افزوده‌های پسین بر
شاهنامه
به
شمارمی‌آید
(
← ابوالقاسم فردوسی:
شاهنامه
به كوشش ِ
جلال خالقی مطلق،
دفتر ٨، ص ٤٨٧، پی‌ْْ نوشت ِ ٩، بازْبُرد به ب ٨٩٠).
به هر روی، به رَغْم ِ این
اشتباه ِ بزرگ،
كار ِ
وزارت ِ آموزش و پرورش
در گنجانیدن ِ این متن در كتاب ِ یادكرده،
ستودنی‌ست. من این كُنِش ِ فرهنگی‌ی ِ ملّی را به
فال ِ نیك می‌گیرم و امیدوارم در
چاپ‌های ِ دیگر ِ كتاب، بیت ِ سروده‌ی ِ راستین ِ
فردوسی: "من
این نامه فرّخْگرفتم به فال/ بسی رنجْبُردم به بسیارْسال" را جای‌گزین ِ
بیت ِ ساختگی و افزوده‌ی ِ
یادكرده، گردانند.
نگارنده خواهدكوشید كه در
تماس با
دستْ‌اندركاران ِ تألیف و تدوین ِ كتاب‌ْهای درسی در
وزارت ِ آموزش و
پرورش، سخن ِ دلْ‌سوزانه و انتقادی‌ی ِ خود را بازگوید و آنان را به
برداشتن ِ
بیت ِ ساختگی از متن ِ درسی ی یادكرده فراخواند. گوش‌هاشان
شنواباد!
<br>
__________________
١. شاهنامه‌پژوه ِ ارجمند
آقای دكتر ابوالفضل خطیبی، پیش از این در گفتاری با عنوان ِ بیت‌های
ِ عربْ‌ستیزانه در شاهنامه – كه نخست در
مجلّه‌ی ِ نشر ِ دانش، سال ٢١، شماره‌ی ِ
٣، پاییز ١٣٨٤ و سپس در دفتری جداگانه با عنوان ِ
برگزیدۀ مقاله‌های نشر ِ دانش (١١) دربارۀ
شاهنامه (١٣٨٥) نشرداده – در اشاره به
همین بیت، نوشته‌است:
"...
از میان ِ ١٥ نسخۀ مبنای ِ كار ِ خالقی مطلق،
بیت ِ بالا فقط در٤ نسخه (كراچی ٧٥٢ ق، لندن ٨٤١
ق، پاریس ٨٤٤ ق و برلین ٨٩٤ ق) آمده و مصراع ِ
نخست ِ آن در ترجمۀ عربی ِ بُنداری نیز هست
(بُنداری، ج ٢، ص ٢٧٦). خالقی مطلق،
به درستی این بیت را – كه در هیچ یك از چاپ‌های ِ
ژول مول و مسكو نیامده – الحاقی
دانسته‌است. بیت ِ بالا در ١١ نسخه – كه كهن‌ترین
نسخه (لندن ٦٧٥ ق) در رأس ِ آن‌هاست –
دیده‌نمی‌شود و به نظر ِ نگارنده، به لحاظ ِ شعری
نیز چندان استوارنمی‌نماید ... (عُجْمَه و
عَجْمَه در عربی به معنی ِ ابهام و عدم ِ
فصاحت در زبان است و به همین سبب، اعراب، ایرانیان
را اَعجَم و جمع ِ آن اَعاجِم و
عُجْم – كه یك معنی ِ آن گُنگ است – و
نیز عَجَم نامیده‌اند؛ زیرا از نظر ِ آنان،
زبان ِ ایرانیان پیچیده و دشوار و غیر ِ فصیح
بوده‌است. اَعجَمی منسوب ِ به اَعجَم
و عَجَمی منسوب ِ به عَجَم است.)."
|
