|
نوشین
شاهرخی
دَم
اگر رخ دهد دَم
لحظه‌ای بیش نیست دَم
یا در گذشته‌ای
یا در اندیشه‌ی آینده
و حال
پلی‌ست سست و لرزان
بر ستون‌های گذشته
بلند و نااستوار
رو به آینده‌ای
که چون آبشاری هولناک
حال را می‌پیماید
و در غار بی‌بن گذشته
فرود می‌آید
شاید هم
پنداری بیش نیست دَم
در یک هم‌آغوشی افسانه‌ای با زروان
و یا توهم کنی
که لحظه‌ای را
در زندگی تنها لحظه‌ای را
در ناگذرایی زمان
آمیخته بودی
و آن را
چون تصویری ماندنی
در تاریک‌خانه‌ی ذهنت
به ثبت‌اش رسانده‌ای
و شاید
ناگذرا و ماندنی نبوده
تارهای زمان دورادورش رسوب کرده
در تهیگی آن دمیده
و در مِه و خیالش فروتنیده
تردید می‌کنی
تجربه‌ای بوده دَم؟
یا تابلویی خیالی و دور
از زیباترین لحظه‌های جاری؟
که چون قابی توخالی
در یادت آویخته‌ای؟!
اگر رخ دهد دَم
چشم‌برهمی‌ست دَم
در هیبت زُروان
و تو می‌پنداری
ناگذرایی را در گذرایی
از سر گذرانده‌ای
در دَمی که نمی‌دانی
خیال بود
خیال است
و یا واقعیتی که دیگر
نمی‌دانی چیست
مِه‌گرفته و ناروشن
تار و رمزآلود
در نوسان مرز واقعیت و رویا
آنچه برجای مانده
تنها حسی تنهاست
که واقعیت ترا رقم می‌زند
حتی اگر در خیال
تنها در خیال
پنداشته‌اش باشی
اگر رخ دهد دَم
خیالی بیش نیست دَم
و چه تیره و بی‌روح است
واقعیت بدون خیال
زندگی بدون دَم! |
